Adwokat do spraw karnych, Polkowice
Kancelaria Adwokacka prowadzi sprawy karne w Polkowicach związane z odpowiedzialnością dłużnika. Adwokat Maciej Michalski posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach karnych przed sądami w Polkowicach w tym w sprawach o zadłużenie. Ogromna wiedza prawnicza adwokata pozwala to na skuteczną obronę oskarżonego i zapobiega nieraz przed tymczasowym aresztowaniem. Adwokat, Polkowice – warto skorzystać!
Adwokat prawo karne – Polkowice
Co grozi za uchylanie się przed zobowiązaniami?
Problem z płynnością finansową dotyka wielu przedsiębiorców. Skutkuje to opóźnieniem w regulowaniu zobowiązań wobec wierzycieli. Samo zaleganie z płatnością nie stanowi przestępstwa. Niemniej uchylanie się od zapłaty już nim jest – jeśli dłużnik celowo podejmie działania mające na celu uchylenie się od zapłaty zobowiązań.
Prawo karne – Polkowice
Prawo karne w praktyce – wierzyciel w postępowaniu karnym
Polskie ustawodawstwo zawiera prawne regulacje, które dają wierzycielowi możliwość dochodzenia zaspokojenia należności poprzez wszczęcie postępowania karnego. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Karny daje wierzycielom dodatkowe prawne narzędzia, a szczegółowe przepisy można znaleźć w rozdziale XXXVI, dotyczącym przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym.
Uniemożliwienie zaspokojenia wierzyciela
Przepis w art. 300 §1 Kodeksu karnego określa, że czynem zabronionym jest udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela poprzez podejmowanie określonych działań w określonym czasie i jest to zagrożenie karą do 3 lat pozbawienia wolności. Czyn zabroniony wymieniony w tym artykule jest popełniany wówczas, gdy spełnione są ku temu określone w przepisie przesłanki.
Przesłanki
Przesłanki polegają na podjęciu przez dłużnika działań mających na celu eliminację składników majątku poprzez ich ukrywanie, usuwanie, darowanie, zbycie, uszkadzanie, niszczenie bądź obciążanie. Tak więc przepis wymienia sporo czynności sprawczych, które mogą stanowić podstawę do zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa.
Najczęściej spotykaną formą ukrycia majątku przed wierzycielem jest darowizna. Dłużnik zgodnie z przepisami przekazuje składniki majątku drugiej osobie nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia. Równie często dłużnicy ukrywają swój majątek poprzez unikanie wpłat na rachunek bankowy. Wszelkich płatności dokonują w gotówce. Może również dojść do uszczuplenia lub udaremnienia zaspokojenia wierzyciela poprzez fizyczne zniszczenie składników majątku lub jego uszkodzenie. Przykładem może być podpalenie nieruchomości lub rzeczy ruchomej, aby uniemożliwić wszczęcie egzekucji i tym samym uzyskanie przez wierzyciela dochodzonej kwoty. Wszystkie opisane powyżej działania dłużnika powinny być podejmowane w czasie, gdy jest on zagrożony upadłością lub niewypłacalnością – wówczas stanowi to czyn zabroniony.
Prawo upadłościowe zgodnie z art. 11 ust. 1 – 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku określa, że dłużnik jest niewypłacalny wówczas, gdy utracił zdolność do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a ten stan trwa co najmniej trzy miesiące. Natomiast jednostki organizacyjne i osoby prawne są niewypłacalne, jeżeli zobowiązania finansowe przekraczają stan majątkowy podmiotu i stan taki trwa dłużej niż 24 miesiące. Zgodnie z art. 10 wyżej wymienionej ustawy o upadłości mówimy, gdy upadłość jest stwierdzona poprzez wydanie orzeczenia przez sąd. Zagrożenie upadłością ma więc znacznie poważniejszy charakter. Kolejnym warunkiem przypisania odpowiedzialności karnej dłużnikowi z art. 300 §1 Kodeksu karnego jest wystąpienie skutku w postaci rzeczywistego uszczuplenia bądź udaremnienia zaspokojenia wierzyciela. Na przykład dłużnik w umowie darowizny przekazuje określony składnik majątkowy na rzecz osoby trzeciej. Tym samym uniemożliwia wierzycielowi zaspokojenie swojego roszczenia. Mógłby to roszczenie spełnić, gdyby nie doszło do darowizny. Wierzyciel doznał szkody, która by nie nastąpiła, gdyby dłużnik nadal władał darowanym składnikiem majątkowym.
Warto nadmienić, że na mocy przepisu art. 300 §4 Kodeksu karnego dłużnik, który wyrządza szkodę większej ilości wierzycieli, ponosi surowszą odpowiedzialność karną i podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.
Udaremnienie egzekucji
Przestępstwo z przepisu art. 300 §2 Kodeksu karnego, jak wskazuje treść samego przepisu, ma miejsce już po wydaniu przez sąd lub inny organ państwowy orzeczenia i zostało ono przekazane do wykonania organom egzekucyjnym. Usunięcie przez dłużnika tzw. „plomb komorniczych” może również być podciągnięte pod czyn zabroniony przewidziany w art. 300 §1 Kodeksu karnego, jeśli zamiarem dłużnika było uniemożliwienie wyegzekwowania roszczenia przez wierzyciela.
Tryb
Ze względów oczywistych wierzyciel jest najbardziej zainteresowany dochodzeniem przysługującego mu długu. Art. 300 §4 Kodeksu karnego stanowi, że ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego podmiotu – bez odpowiedniego wniosku do policji lub prokuratury nie dojdzie do procesu.
